Τέσσερις δεκαετίες από τότε που ο άνθρωπος πάτησε το πόδι του στο φεγγάρι (21/7/1969), η NASA ετοιμάζεται για την αποστολή δύο σκαφών που θα τεθούν σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη και θα πραγματοποιήσουν ευαίσθητες μετρήσεις του βαρυτικού της πεδίου. Το πεδίο βαρύτητας της Σελήνης διαφοροποιείται από περιοχή σε περιοχή και τα δύο σκάφη θα καταγράψουν την ένταση και άλλα χαρακτηριστικά της βαρύτητας σε κάθε περιοχή.
Με τη δημιουργία ενός σεληνιακού χάρτη της βαρύτητας, οι επιστήμονες ελπίζουν να υπολογίσουν τι υπάρχει κάτω από τη σεληνιακή επιφάνεια, από την κατανομή της μάζας έως το πάχος του φλοιού, το αν και κατά πόσο υπάρχει λιωμένο υλικό από τα ανώτερα στρώματα του υπεδάφους μέχρι τον πυρήνα της.
Τα δύο σκάφη, που αν όλα πάνε καλά θα εκτοξευτούν την ερχόμενη Παρασκευή (9/9/2011) με έναν τηλεκατευθυνόμενο πύραυλο, θα βοηθήσουν επίσης τους επιστήμονες να επισημάνουν τις καλύτερες περιοχές προσγείωσης για τους μελλοντικούς εξερευνητές είτε θα πρόκειται για επανδρωμένες αποστολές είτε όχι.
Τα δύο σκάφη της αποστολής GRAIL (από τα αρχικά των λέξεων Gravity Recovery And Interιor Laboratory) θα ταξιδέψουν περισσότερα από 2 εκατομμύρια μίλια για να φτάσουν στο φεγγάρι.
Το κόστος της αποστολής ανέρχεται σε 496 εκατομμύρια δολάρια. Από το 1957, 109 αποστολές έχουν στοχεύσει στο φεγγάρι και 12 άνθρωποι έχουν περπατήσει την επιφάνειά του κατά τη διάρκεια έξι αποβάσεων.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12304&subid=2&pubid=112033219
Ακολουθεί μια σειρά ενδιαφερόντων άρθρων που δημοσιεύθηκαν ύστερα από την πρώτη προσελήνωση του ανθρώπου στή Σελήνη που πραγματοποιήθηκε στις 21 Ιουλίου 1969. (Ιστοσελίδα www.newstime.gr)
Eφημερίδα Το Βήμα
"Οι εμπειρίες ενός διαστημικού περιπάτου"
"Τα μαλλιά τους μπορεί να άσπρισαν, όσα τους έχουν απομείνει, οι αναμνήσεις όμως παραμένουν αναλλοίωτες. Ούτε ο Νιλ Αρμστρονγκ, ούτε ο Μπαζ Ολντριν, ούτε ο τρίτος αστροναύτης, ο Μάικλ Κόλινς που σαν ταξιτζής περίμενε σε τροχιά να πάρει τους άλλους δύο από το φεγγάρι, δεν μίλησαν για τον Αετό, ούτε για την προσεδάφιση, ούτε για τον πρώτο εξωγήινο περίπατο ή για το πώς ένιωσαν όταν είδαν τη Γη σαν γαλάζιο δίσκο στον ουρανό. Και οι τρεις έχουν καρφωμένο το βλέμμα στο μέλλον. Και προσανατολισμένο στον πλανήτη Αρη.
O Κόλινς είπε στο ακροατήριο ότι η Σελήνη δεν είχε κανένα ενδιαφέρον- ο Αρης όμως έχει: «Ωρες ώρες σκέφτομαι ότι πέταξα σε λάθος τόπο. Ο Αρης με μάγευε από παιδί και εξακολουθεί να με μαγεύει... Θέλω να δω το ενδιαφέρον να επικεντρώνεται στον Αρη, με την ίδια ζέση που ο Τζον Κένεντι είχε επικεντρώσει το ενδιαφέρον στη Σελήνη». Αυτή ήταν η έκκληση προς τον σημερινό πρόεδρο των ΗΠΑ, τον Μπαράκ Ομπάμα, στην οποία έριξε το βάρος του ένας ακόμη βετεράνος. Ο Κρίστοφερ Κραφτ τζούνιορ, ο άνθρωπος που είχε στήσει και διευθύνει το Κέντρο Ελέγχου της αποστολής «Απόλλων 11», στο Χιούστον. Κάπου αλλού πρέπει να πάμε, να κάνουμε κάτι διαφορετικό, είπε.
Ο Αρμστρονγκ και ο Ολντριν πάτησαν το σεληνιακό έδαφος 66 χρόνια μετά την πρώτη πτήση των αδελφών Ράιτ με αεροπλάνο. Θα μπορέσουμε άραγε να γιορτάσουμε την πρώτη άφιξη στον πλανήτη Αρη, 66 χρόνια μετά την πτήση του «Απόλλωνος 11»; Η λαχτάρα για την εξερεύνηση του Διαστήματος ατόνησε μετά την κατάκτηση της Σελήνης, καθώς εξέλιπαν οι δυνάμεις που είχαν προωθήσει τον «Απόλλωνα 11» τον Ιούλιο του 1969. Την εποχή εκείνη ο Ψυχρός Πόλεμος βρισκόταν στο απόγειό του, ο Τζον Κένεντι είχε υποσχεθεί στους Αμερικανούς ότι θα πατήσουν το φεγγάρι προτού λήξει η δεκαετία- ο ίδιος δεν έζησε για να χαρεί αυτόν τον θρίαμβο που επεσκίασε τον «Σπούτνικ» των Ρώσων (1957) και τον πρώτο άνθρωπο που έστειλαν στο Διάστημα τέσσερα χρόνια αργότερα. Υπό συνθήκες σκληρού ανταγωνισμού με την ΕΣΣΔ ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ είχε βάλει την υπογραφή του στην ίδρυση της ΝΑSΑ το 1958.
Σήμερα ο Ψυχρός Πόλεμος έχει λήξει. Αμερικανοί και Ρώσοι συγκατοικούν ήδη στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό γνωρίζοντας ότι στον Αρη θα μπορέσουν να φθάσουν όχι με κόντρες αλλά μόνο αν ταξιδέψουν μαζί. Από την Ασία, Κίνα και Ινδία προχωρούν τα δικά τους διαστημικά προγράμματα και τους κλείνουν το μάτι. Πάνω από την επιφάνεια της Σελήνης, ο Αρμστρονγκ είχε ατενίσει τη Γη, τη σκέπασε με τον αντίχειρά του και σκέφτηκε πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος. Αλλά και πόσο δαιμόνια η ανθρωπότητα... Σήμερα πια σχεδόν δεν διακρίνονται οι διαφορές ανάμεσα στην πραγματική επιστήμη και στην επιστημονική φαντασία. Τα πάντα φαντάζουν εφικτά και, όπως είχε πει ο νονός της επιστημονικής φαντασίας Αρθουρ Κλαρκ, «κάθε επαρκώς προηγμένη τεχνολογία δεν ξεχωρίζει από τη μαγεία».
Εν τω μεταξύ, η ΝΑSΑ έχει θέσει σε τροχιά τον δορυφόρο LRΟ που ερευνά διεξοδικά το σεληνιακό έδαφος προκειμένου να εντοπίσει την καταλληλότερη τοποθεσία για την εγκατάσταση μελλοντικής αποικίας ανθρώπων, οι Ρώσοι διερευνούν τις δυνατότητες εξόρυξης ηλίου-3 από το υπέδαφος της Σελήνης, ακολουθούμενοι από τους Κινέζους, οι οποίοι για τον ίδιο σκοπό προχωρούν το δικό τους Πρόγραμμα Εξερεύνησης της Σελήνης. Μέσα σε μία δεκαετία όλα αυτά θα έχουν ξεφύγει από τον χώρο της φαντασίας για να γίνουν αντικείμενο δημοσιογραφικού ρεπορτάζ- όπως φρονούν οι αισιόδοξοι. Και τελικά μπορεί να μην είναι πέρα για πέρα ουτοπική η σκέψη του νεαρού φυσικού Χιου Εβερετ Γ, ο οποίος είχε προτείνει την ιδέα ότι κάθε πιθανή έκβαση μιας κατάστασης πραγματοποιείται σε διαφορετικό σύμπαν. Αυτή η θεωρία των πολλαπλών κόσμων στην κβαντική μηχανική, στη δεκαετία του ΄50, μόνο ειρωνικά σχόλια προκαλούσε στον επιστημονικό κόσμο. Σήμερα όμως;"
Αποσπάσματα συνέντευξης του Μπαζ Όλντριν, (του ανθρώπου που βάδισε δεύτερος στο φεγγάρι, μετά τον Νιλ Άρμστρονγκ) στον Απόστολο Μαγγηριάδη, περιοδικό ΒΗΜagazino
"Man on the Moon"
"Όταν σκέφτεστε εκείνες τις ημέρες του 1969, ποια είναι η στιγμή που θυμάστε πιο έντονα; Ποια είναι η πιο ζωντανή ανάμνηση;
Η στιγμή που μένει χαραγμένη εντονότερα στη μνήμη μου είναι αυτή που προσεδαφιζόμαστε στη Σελήνη και σβήνουμε τις μηχανές. Ο Νιλ και εγώ τότε κοιταχτήκαμε στα μάτια. Μόνο τότε συνειδητοποιήσαμε το τι είχαμε καταφέρει. Δεν πιστεύω ότι μπορεί άλλος άνθρωπος να νιώσει και να εκφράσει αυτό που εκείνη τη στιγμή αισθανθήκαμε. Το μέγεθος αυτού του κατορθώματος για το οποίο τόσοι πολλοί άνθρωποι είχαν δουλέψει. Και νομίζω ότι ο Νιλ το εξέφρασε αυτό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όταν κατέβαινε από τη σκάλα. «Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα.» Όταν, βέβαια, σκέφτομαι το σήμερα, νιώθω ότι έχουμε μπροστά μας, ακόμη μεγαλύτερες προκλήσεις. Για αρχή, γιατί να μην επιδιώξουμε μια μονιμότερη παρουσία, όχι μόνο στη Σελήνη, αλλά και γιατί όχι, και σε κάποιον άλλο πλανήτη; Το ότι ταξιδέψαμε στη Σελήνη ήταν σίγουρα πρωτοποριακό, αλλά μην ξεχνάτε ότι ήταν αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης, μιας διαμάχης κάτω στη Γη και μια προσπάθεια να αποδείξουμε στους αντιπάλου μας το τι μπορούμε να καταφέρουμε. Ήταν κάτι πολύ μπροστά από την εποχή του. Σήμερα, όμως, οι συνθήκες είναι κατάλληλες γι να κάνουμε περισσότερα πράγματα στο Διάστημα. Όχι απλώς και μόνο μια επίσκεψη. Και ο Κολόμβος έκανε μια επίσκεψη στην Αμερική, αλλά οι άποικοι ταξίδεψαν και έμειναν. Υπάρχει, λοιπόν, τεράστια διαφορά.
Θεωρείτε ότι η ανθρωπότητα εκμεταλλεύτηκε τα οφέλη αυτού του πρώτου βήματος, αυτής της επιτυχίας;
Μην ξεχνάτε ότι ήταν η εποχή του Ψυχρού Πολέμου, της σύγκρουσης μεταξύ Δύσης και Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν η εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ. Οι φοιτητές είχαν αρχίσει να κινητοποιούνται ενάντια στο κατεστημένο και στον πόλεμο. Ήταν μια περίοδος μεγάλης αναταραχής. Και το δικό μας το ταξίδι στη Σελήνη, έκανε τον κόσμο, για μια στιγμή, να σταματήσει και να συνειδητοποιήσει κάτι που ξεπερνούσε τις συγκρούσεις της εποχής. Κάτι μεγάλο. Και ήταν μεγάλη τύχη για εμάς, να είμαστε μέρος αυτής της ιστορίας. Τώρα, πολλοί θα πουν: «Αφού πήγατε τότε, γιατί δε συνεχίσατε;». Και η απάντηση είναι ότι είχαμε πολλά άλλα πράγματα να κάνουμε. Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν πόσο γρήγορα φτάσαμε από την πρώτη επίσκεψη στο Διάστημα, το 1957, στη Σελήνη, το 1969.
Όταν ακούσατε την εξαγγελία του Προέδρου Κένεντι ότι η Αμερική θα στείλει έναν αστροναύτη στο φεγγάρι ως το τέλος της δεκαετίας του 60, εσείς τον πιστέψατε;
Δεν είχε σημασία το αν το πίστευα εγώ ή όχι. Ήξερα, όμως, ότι όλο το εγχείρημα είχε πάρα πολύ δρόμο μπροστά του και ήθελα να πάρω μέρος. Και, ξέρετε, ήταν εντυπωσιακό ότι καλύτερα μυαλά της εποχής είχαν συγκεντρωθεί και δούλευαν γι' αυτό το πρόγραμμα.
Όταν όλα ξεκίνησαν, υπήρξε κάποια στιγμή που να φοβηθήκατε; Κάποια στιγμή που να πιστέψατε ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά ή απλώς, δεν είχατε χρόνο να σκεφτείτε κάτι τέτοιο;
Υπάρχουν πάντα πολλά πράγματα που μπορούν να πάνε στραβά. Για ανθρώπους σαν εμάς, πιλότους με πολεμική εμπειρία, οι ευκαιρίες για να αντιμετωπίσεις το απρόβλεπτο, το ασυνήθιστο ή το τρομακτικό είναι πολλές. Όταν, όμως, η πρόκληση είναι τόσο μεγάλη, τότε η επιθυμία να συμμετάσχεις είναι τεράστια, γιατί τα οφέλη από μια τέτοια περιπέτεια θα είναι πολλά, όχι μόνο για εμάς, αλλά για όλη την ανθρωπότητα. Κάπως έτσι σκεφτόμουν τότε.
Πώς είναι, τελικά, το να περπατάς στο φεγγάρι;
Ήταν, μάλλον, εξωπραγματικό. Έμοιαζε με φαντασίωση, αλλά ταυτόχρονα ξέραμε ότι δεν ήταν όνειρο, συνέβαινε πραγματικά. Το τοπίο που αντικρίσαμε ήταν τόσο ασυνήθιστο, τόσο άψυχο, τόσο ακίνητο. Και την ίδια στιγμή, σε αυτό το παράξενο σκηνικό, εμείς οι δυο περπατούσαμε, μιλούσαμε και ξέραμε ότι εκατομμύρια άνθρωποι εκεί έξω, κάτω στη Γη έβλεπαν και άκουγαν ό,τι εμείς κάναμε.
Μπορούσατε να σκεφτείτε εκείνη τη στιγμή το τι πραγματικά συνέβαινε κάτω στη Γη; Η ζωή είχε σταματήσει και όλος ο κόσμος σας παρακολουθούσε.
Κοιτάξτε, δεν είχε κανένα νόημα να σκεφτόμαστε εκείνη τη στιγμή τι μπορεί να συμβαίνει κάτω στη Γη. Η πρόκληση ήταν μπροστά μας και όχι πίσω μας. Όταν, πάντως, επιστρέψαμε και βρισκόμασταν σε καραντίνα και παρακολουθούσαμε τηλεόραση, μόνο τότε μπόρεσα να συνειδητοποιήσω τον ενθουσιασμό που είχε προκληθεί. Τότε γύρισα, λοιπόν, στο Νιλ και του είπα: «Ξέρεις κάτι; Χάσαμε όλο το πάρτι. Όταν οι άλλοι γλεντούσαν, εμείς λείπαμε ταξίδι.»
Πότε ξεκίνησε, αλήθεια, όλη αυτή η αμφισβήτηση για το αν, πράγματι, καταφέρατε να φτάσετε στο φεγγάρι;
Ξέρετε, λίγο καιρό προτού φύγουμε, ένας πολύ σημαντικός νομπελίστας υποστήριξε ότι η NASA κάνει λάθος. «Το διαστημόπλοιο θα βουλιάξει μέσα στη λάσπη, δέκα μέτρα κάτω, μόλις προσσεληνωθεί.» Σήμερα, δεν γνωρίζετε καν το όνομά του. Εγώ ξέρω πολύ καλά ποιος είναι, αλλά αν πράγματι είχαμε βυθιστεί, τότε ολόκληρος ο κόσμος θα γνώριζε το όνομά του. Θα ήταν σημαντικός διότι θα είχε προβλέψει την καταστροφή. Πάντοτε θα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, αυτοί που προαναγγέλλουν την καταστροφή. Ψάχνουν την αναγνώριση μέσα από την καταστροφολογία.
Φαντάζομαι ότι εκείνη την εποχή στην Αμερική είχατε το στάτους ενός ροκσταρ
Με τη μόνο διαφορά ότι δεν είχαμε τις αμοιβές των ροκσταρ. Παίρναμε έναν πολύ χαμηλό μισθό στρατιωτικού.
Ήταν δύσκολη η ζωή έπειτα από αυτό το επίτευγμα;
Όπου κι αν πηγαίναμε, μας αναγνώριζαν, το κατόρθωμά μας μας ακολουθούσε παντού. Δεν είχαμε ιδιωτική ζωή πια, δε νιώθαμε ασφαλείς να κινηθούμε ελεύθερα. Προσωπικά, ένιωθα μια πίεση αφόρητη, μιας και όλος ο κόσμος περίμενε από εμάς να κάνουμε κάτι ακόμα πιο σπουδαίο. Και αυτό μου προκάλεσε προβλήματα. Διαλύθηκα. Ξέρετε, είχα μεγαλώσει από μικρός με την πειθαρχία της αεροπορίας, μετά την πειθαρχία της NASA, με έναν στόχο που έδινε νόημα στα πάντα. Και έπειτα, αποφάσισα να φύγω από τη NASA, έφυγα και από την αεροπορία, βρέθηκα ξεκρέμαστος. Από την απόλυτη πειθαρχία, βρέθηκα στο άλλο άκρο, στην απόλυτη ελευθερία του απλού πολίτη και δυσκολεύτηκα να ζήσω έτσι. Υπέφερα από κατάθλιψη, που ήταν κληρονομική. Έγινα αλκοολικός. Και χρειάστηκε να δουλέψω πολύ για να βγω από αυτό το αδιέξοδο. Τώρα, ακόμα, βέβαια, τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα.
Νιώθετε τυχερός που συμμετείχατε τελικά σ' αυτή την αποστολή;
Νιώθω περήφανος, νιώθω μεγάλη χαρά όταν σκέφτομαι το παρελθόν, αλλά μάλλον, είναι και κάτι περισσότερο απ? αυτό. Νιώθω και μια ευγνωμοσύνη που είχα τη δυνατότητα, εγώ και κάποιοι άλλοι άνθρωποι, να είμαστε μέρος αυτού του προγράμματος -και να είστε σίγουροι ότι όλοι κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε. Βέβαια, ακόμα, μην ξεχνάτε πως, όταν έχουμε να κάνουμε με ένα τόσο ανταγωνιστικό γκρουπ ανθρώπων, είναι φυσικό να προκαλούνται διχόνοιες, αφού εξ ορισμού κανένας δεν μπορεί να έχει τις ίδιες ευκαιρίες με όλους τους υπόλοιπους. Είμαστε 24 οι Αμερικανοί που μας ενώνει ένα πράγμα, το ότι πατήσαμε το πόδι μας στο Φεγγάρι, αλλά μας χωρίζουν πολλά. Δεν υπάρχει πνεύμα ομοψυχίας.
Δε νιώθετε κοντά ο ένας με τον άλλον; Δεν είστε μια ομάδα;
Όχι, δεν είμαστε πια. Κοιτάξτε, στη ζωή κάποιος είναι τυχερός και παίρνει περισσότερες ευκαιρίες στην αρχή. Εγώ μπορεί να ήμουν τυχερός αρχικά αλλά, πιστέψτε με, δούλεψα πολύ μετά για να μεταδώσω τις εμπειρίες μου, να παλέψω για ένα καλύτερο αύριο και να εμπνεύσω νέους ανθρώπους να συνεχίσουν παρακάτω στο μέλλον."
Γιώργος Παπασωτηρίου, εφημερίδα Βραδυνή
"Μετέωρο βήμα"
"Σαράντα χρόνια μετά, ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος, οι άνθρωποι δεν απελευθερώθηκαν από την ανάγκη, οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να απολύονται, οι μετανάστες συνεχίζουν να ταξιδεύουν από τόπο σε τόπο για να επιβιώσουν. Σαράντα χρόνια μετά, οι άνθρωποι είναι χωρίς κοινότητες, χωρίς αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη, χωρίς ενιαία αίσθηση ταυτότητας και δυνατότητα βιοαφήγησης, χωρίς Εμείς και γι? αυτό, χωρίς μακροπρόθεσμα Εγώ, αλλά και με την καταναλωτική μανία της συσσώρευσης προϊόντων μιας χρήσης, με εφήμερες αγάπες μιας χρήσης, με ένα αυτοαναλωνόμενο πάθος που καταλήγει στην αυτοαναφορικότητα και τον κανιβαλισμό.
Όμως, αμφισβητείται όχι μόνο το τεράστιο βήμα αλλά και το μικρό βήμα του ανθρώπου πάνω στη Σελήνη. Βέβαια, η αμφισβήτηση άρχισε το 1974, όταν ο B. Kaysing έγραψε το βιβλίο «We Never Went to the Moon: America's Thirty Billion Dollar Swindler». Σύμφωνα με τον συγγραφέα, το ταξίδι στο φεγγάρι ήταν ένα δημιούργημα fiction της NASA και τη DIA και γυρίστηκε σε στρατιωτική βάση στην έρημο της Νεβάδα, ενώ τα «εφέ» έγιναν στο Χόλιγουντ.
Τα επιχειρήματα - ερωτήματα του Kaysing ήταν κυρίως δύο: Γιατί η αμερικανική σημαία κυμάτισε στη Σελήνη, ενώ σ' αυτήν δεν υπάρχει αέρας; Επίσης, γιατί η προσελήνωση δεν δημιούργησε κρατήρα κάτω από τη σεληνάκατο; Το 2002 επανήλθαμε στη λογική της «συνωμοσίας» με το ντοκιμαντέρ του W. Karel «Operation Lune». Η Ουάσινγκτον δίκην απάντησης ανέθεσε στον Στ. Κιούμπρικ να σκηνοθετήσει σε στούντιο το βήμα του Άρμστρονγκ και να καταδειχτεί το αδύνατον. Είναι ψεύδος ότι ο άνθρωπος δεν περπάτησε πάνω στη Σελήνη; Δεν μπορεί να απαντηθεί. Πάντως, είτε το ? βήμα είναι αλήθεια είτε όχι, η δουλειά γίνεται και οι πωλήσεις είναι καλές και στις δύο περιπτώσεις."
Παντελής Μπουκάλας, εφημερίδα Καθημερινή
"Να πάει κανείς ή να μην πάει;"
"Αφού υπάρχουν άνθρωποι, και δεν είναι λίγοι ούτε αποκλειστικά Ελληνες -λάτρεις των μεταμεσονύκτιων παραεπιστημονικών εκπομπών, που πιστεύουν ότι τη Γη την κυβερνούν αιώνες τώρα εξωγήινοι, ερπετόμορφοι, πτηνόμορφοι ή ιόμορφοι, ή ότι η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους ήταν σχέδιο της αμερικανικής κυβέρνησης και σιωνιστικών κέντρων, γιατί να προξενεί εντύπωση ότι υπάρχουν πολλοί που, σαράντα χρόνια μετά την προσελήνωση του «Απόλλων 11», δεν πιστεύουν ότι οι Αμερικανοί πάτησαν το πόδι τους στο φεγγάρι; Ούτε καν το γεγονός ότι στους δύσπιστους αριθμούνται και Αμερικανοί δεν παραξενεύει: είναι μαρτυρημένη και επιστημονικώς διερευνημένη η αμερικανική ροπή σε σενάρια συνωμοσίας. Και αν τώρα οι κάτοικοι των ΗΠΑ δεν πιστεύουν σε ποσοστό 6% ότι ο Νιλ Αρμστρογκ και ο Μπαζ Ολντριν περπάτησαν στη Σελήνη, το 1970 τα πράγματα ήταν χειρότερα, αφού σε σχετική έρευνα ο ένας στους τρεις Αμερικανούς είχε δηλώσει ότι «κάτι δεν είχε πάει καλά» με την πρώτη προσεδάφιση ανθρώπων στον δορυφόρο της Γης, στις 20 Ιουλίου 1969. Εκτοτε η εν λόγω θεωρία συνωμοσίας παραμένει στις πέντε δημοφιλέστερες οικουμενικώς, και όχι μόνο λόγω αντιαμερικανισμού και ούτως ειπείν αντιιμπεριαλισμού.
Τι «δεν είχε πάει καλά»; Γιατί η ΝΑΣΑ λογόκρινε τους διαλόγους των αστροναυτών που, υποτίθεται, έλεγαν ότι βλέπουν εξωγήινα σκάφη; Γιατί άφησαν τόσο βαθιά ίχνη τα παπούτσια των αστροναυτών; Σε ποιον μυστηριώδη Σοβιετικό αποδέκτη απηύθυνε ο Αρμστρογκ την ακόμα πιο μυστηριώδη φράση «Καλή τύχη, κύριε Γκόρσκι»; Πώς επέζησαν οι αστροναύτες περνώντας μέσα από τη «ζώνη Βαν Αλεν» με τη θανατηφόρα ακτινοβολία;
Υπάρχουν φυσικά και οι επιστημονικές ερμηνείες, σίγουρα πολύ πιο νηφάλιες από την απάντηση (διά γροθιάς) που έδωσε το 2002 ο Ολντριν σε «αρνητή του Διαστήματος», τον σκηνοθέτη Μπαρτ Σίμπερλ, που είχε αποκαλέσει τον αστροναύτη «δειλό, ψεύτη και κλέφτη». Αλλά για τους ήδη πεπεισμένους ότι «κάτι δεν πήγε καλά», οποιαδήποτε επιστημονική εξήγηση είναι τμήμα του συγκαλυπτικού ή παραπλανητικού σεναρίου. Για να νιώσεις ξεχωριστός, ανώτερος, κάτοχος της μυστικής γνώσης, δεν πιστεύεις ό,τι πιστεύουν οι πολλοί, οι «αδαείς» και «απληροφόρητοι». Για να νιώσεις περισσότερο ελεύθερος από τη «διαβουκολούμενη μάζα», παραδίδεσαι ενθουσιωδώς στα δεσμά του ανορθολογισμού, αν όχι του παραλογισμού. Πάντοτε έτσι γινόταν. Και έτσι θα γίνεται. Θα έχουν ήδη ιδρυθεί αποικίες στον Αρη και οι γνώστες θα επιμένουν ότι ποτέ δεν πήγαμε στη Σελήνη."
