Το Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας ετοιμάζει την Έκθεση με τίτλο "Νίκολα Τέσλα - Ο άνθρωπος που εφηύρε το μέλλον", που προέρχεται από το Μουσείο "Νίκολα Τέσλα" του Βελιγραδίου. Η Έκθεση θα λειτουργήσει στα μέσα Οκτωβρίου 2017, στην αίθουσα περιοδικών Εκθέσεων του ΝΟΗΣΙΣ και θα διαρκέσει ένα εξάμηνο.

Η Έκθεση Tesla περιλαμβάνει πλήθος εκθεμάτων από τις επινοήσεις και τις κατασκευές του Tesla, μεταξύ των οποίων και τα πηνία Tesla, με τους εντυπωσιακούς σπινθήρες (εκκενώσεις) , τα  οποία επιδείχθηκαν ήδη στις 22/9, στο Αστροπάρτι. Στο επόμενο χρονικό διάστημα θα έχουμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε, στο πλαίσιο της Έκθεσης,  θέματα από το μεγάλο έργο του Tesla

ΙΕΠ

 

Τα πρώτα χρόνια

Ο Νίκολα Τέσλα γεννήθηκε στο Σμίλιαν, στην περιοχή Λίκα της σημερινής Κροατίας το 1856. Ο πατέρας του Milutin και η μητέρα του Djuka ήταν Σέρβοι. Ο πατέρας του Τέσλα ήταν ορθόδοξος ιερέας, ταλαντούχος ποιητής και συγγραφέας. Η μητέρα του ήταν μια πολυτάλαντη γυναίκα, η οποία δημιουργούσε συσκευές για να την βοηθήσουν με τις δουλειές του σπιτιού και της φάρμας. Ο Τέσλα αποδίδει το σύνολο των εφευρετικών του ενστίκτων στην μητέρα του.

Ο Τέσλα ξεκίνησε την εκπαίδευση του στο σπίτι και στη συνέχεια παρακολούθησε το γυμνάσιο στο Carlstadt της Κροατίας, αριστεύοντας στις σπουδές του. Από νεαρή ηλικία μπορούσε να εκτελέσει πράξεις ολοκληρωτικού λογισμού στο μυαλό του. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου είδε ένα χαρακτικό των καταρρακτών του Νιαγάρα σε ένα κομμάτι χάλυβα. Στη φαντασία του, εμφανίστηκε ένας τεράστιος νερόμυλος που γύριζε από τον ισχυρό καταρράκτη. Είπε σε έναν θείο του, ότι μια μέρα θα πήγαινε στην Αμερική για να συλλέξει ενέργεια με αυτόν τον τρόπο. Παρά την πρόωρη δημιουργικότητα του, ο Τέσλα μέχρι τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής του, δεν θεωρούσε τον εαυτό του εφευρέτη. Παθιασμένος με τα μαθηματικά και τις επιστήμες, ήθελε να γίνει μηχανικός αλλά ο πατέρας του επέμενε να γίνει ιερέας. Στην ηλικία των 17, προσβλήθηκε από τον ιό της χολέρας. Ο πατέρας του τότε του υποσχέθηκε ότι εάν επιζούσε, θα του επέτρεπε να σπουδάσει στη φημισμένη πολυτεχνική σχολή στο Gratz, προκειμένου να γίνει το όνειρο του πραγματικότητα.

Στην πολυτεχνική σχολή, ο Τέσλα ξεκίνησε τις σπουδές του στη μηχανολογία και στην ηλεκτρολογία. Μία μέρα, ένας καθηγητής φυσικής έδειξε στην τάξη του Τέσλα ένα δυναμό Gramme, το οποίο με την χρήση συνεχούς ρεύματος μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως κινητήρας, αλλά και ως γεννήτρια. Η συσκευή έκανε πολύ θόρυβο και έβγαζε παντού μπλε σπίθες. Βλέποντας το για μια στιγμή, ο Τέσλα πρότεινε πως θα μπορούσε να κατασκευαστεί μια γεννήτρια, χωρίς συλλέκτες και χωρίς τόσο μεγάλη απώλεια ενέργειας. Ο καθηγητής του, τον χλεύασε λέγοντας του ότι θα ήταν σαν να χτίζεις μια μηχανή αέναης κίνησης. Για τα επόμενα χρόνια, η πρόκληση αυτή θα γινόταν εμμονή για τον Τέσλα, ο οποίος ενστικτωδώς γνώριζε ότι η λύση ήταν η χρήση εναλλασσόμενου αντί συνεχούς ρεύματος.

Στην ηλικία των 24, όταν ο Τέσλα ζούσε στη Βουδαπέστη και εργαζόταν για το κεντρικό τηλεφωνικό κέντρο, βρήκε την απάντηση.
«Ένα απόγευμα, το οποίο είναι πανταχού παρών στη μνήμη μου, απολάμβανα τη βόλτα με έναν φίλο στο πάρκο και απάγγελνα ποίηση. Σε εκείνη την ηλικία είχα αποστηθίσει ολόκληρα βιβλία. Ένα από αυτά ήταν ο Φάουστ του Γκαίτε. Ο ήλιος καθώς έδυε μου θύμισε ένα λαμπρό απόσπασμα:
The glow retreats, done is the day of toil;
It yonder hastes, new fields of life exploring;
Ah, that no wing can lift me from the soil
Upon its track to follow, follow soaring!
Καθώς είπα αυτές τις λέξεις, η ιδέα μου ήρθε σαν αστραπή και ξαφνικά, μέσα σε μια στιγμή, μου αποκαλύφθηκε η αλήθεια. Σχεδίασα με ένα ραβδί πάνω στην άμμο το διάγραμμα το οποίο θα παρουσίαζα έξι χρόνια αργότερα, στην ομιλία μου ενώπιον του Αμερικάνικου Ινστιτούτου Ηλεκτρολόγων Μηχανικών.»
Αυτή ήταν η εφεύρεση του επαγωγικού κινητήρα, μια τεχνολογική πρόοδος που σύντομα θα άλλαζε τον κόσμο.

 

Πηγαίνοντας στην Αμερική

Μετά την ανακάλυψη του στη Βουδαπέστη, ο Τέσλα προσλήφθηκε από εταιρείες ηλεκτρικής ενέργειας στο Στρασβούργο και στο Παρίσι, για να βελτιώσει τις εγκαταστάσεις γεννητριών συνεχούς ρεύματος. Στη Γερμανία και στη Γαλλία, προσπάθησε να βρει επενδυτές, πρόθυμους να χρηματοδοτήσουν την ιδέα του για έναν κινητήρα εναλλασσόμενου ρεύματος, αλλά δεν είχε καμία επιτυχία. Ήταν ξεκάθαρο, ότι προκειμένου να υλοποιήσει την ιδέα του, θα έπρεπε να συναντήσει τον ηλεκτρολόγο μηχανικό Thomas Alva Edison.

Ο Νίκολα Τέσλα έφτασε στη Νέα Υόρκη στην ηλικία των 28. Ο Σέρβος μετανάστης είχε τέσσερα σεντς στην τσέπη του, μερικούς μαθηματικούς υπολογισμούς, ένα σχέδιο μιας ιδέας για μια ιπτάμενη μηχανή και μια συστατική επιστολή από τον Charles Batchelor, έναν από τους συνεργάτες του Edison στην Ευρώπη. Η συστατική επιστολή έγραφε : «Αγαπητέ μου Edison, γνωρίζω δύο σπουδαίους άνδρες και είστε ένας από αυτούς. Ο άλλος είναι αυτός ο νεαρός!».

Ο Τέσλα ξεκίνησε περιγράφοντας στον Edison τα έργα μηχανικής που είχε ολοκληρώσει, καθώς και τα σχέδια του για τον κινητήρα εναλλασσόμενου ρεύματος. Παρά το γεγονός ότι ο Edison θεώρησε τα σχέδια του Τέσλα για το εναλλασσόμενο ρεύμα ως ανταγωνιστικά, τον προσέλαβε αμέσως για να βελτιώσει τις μονάδες παραγωγής συνεχόμενου ρεύματος.
Τόσο ο Τέσλα όσο και ο Edison μοιράζονταν ένα κοινό γνώρισμα της ιδιοφυίας. Κανένας από τους δύο δεν χρειαζόταν πολύ ύπνο. Ο Edison δούλευε αδιάκοπα για μέρες ενώ ο Τέσλα ακόμα και σε μεγάλη ηλικία κοιμόταν μόνο δύο ή τρείς ώρες κάθε βράδυ. Σε αυτό το σημείο όμως, έληγαν και οι ομοιότητες τους.

Ο Edison ήταν αυτοδίδακτος και πίστευε πως κάθε εφεύρεση ήταν 5% έμπνευση και 95% δοκιμές και λάθη. Ο Τέσλα που είχε μια επίσημη ευρωπαϊκή εκπαίδευση, στηριζόταν σε στιγμές έμπνευσης. Αντιλαμβανόταν μια εφεύρεση στο μυαλό του με απόλυτη ακρίβεια και έπειτα προχωρούσε στο στάδιο της κατασκευής. Ήταν μόνο θέμα χρόνου να οδηγηθούν σε σύγκρουση λόγω των διαφορών τους.
Αρκετούς μήνες μετά την πρόσληψη του από τον Edison, ο Τέσλα ανακοίνωσε ότι το έργο του ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Όταν ζήτησε την αμοιβή που του είχε υποσχεθεί, ο Edison είπε « Όταν γίνεις ένας ολοκληρωμένος Αμερικάνος, θα μάθεις να εκτιμάς ένα καλό αμερικάνικο ανέκδοτο.» Ο Τέσλα σοκαρισμένος και αηδιασμένος παραιτήθηκε.

Εκείνη την περίοδο και ενώ ο Τέσλα λιμοκτονούσε, μια ομάδα επενδυτών του ζήτησε να αναπτύξει μία βελτιωμένη μέθοδο φωτισμού με ηλεκτρικό τόξο. Παρόλο που δεν ήταν η ευκαιρία που ήλπιζε, οι επενδυτές ήταν διατεθειμένοι να χρηματοδοτήσουν τον Τέσλα. Έτσι δημιούργησε μια εταιρία και κατασκεύασε έναν λαμπτήρα με όμορφο σχεδιασμό και αυξημένη αποτελεσματικότητα. Δυστυχώς όμως, όλα τα χρήματα που κέρδισε πήγαν στους επενδυτές.

Η τύχη του όμως επρόκειτο να αλλάξει. Ο A.K. Brown της Western Union συμφώνησε να επενδύσει στη ιδέα του Τέσλα για ένα κινητήρα εναλλασσόμενου ρεύματος. Σε ένα μικρό εργαστήριο, αρκετά κοντά σε αυτό του Edison, ο Τέσλα κατασκεύασε όλα τα στοιχεία του συστήματος παραγωγής και μετάδοσης εναλλασσόμενου ρεύματος. Τα ίδια ακριβώς στοιχεία χρησιμοποιούνται παγκοσμίως ακόμα και σήμερα. «Οι κινητήρες τους οποίους κατασκεύασα, ήταν ακριβώς αυτοί που φανταζόμουν. Δεν έκανα καμία προσπάθεια βελτίωσης του σχεδίου. Απλά αντέγραψα τις εικόνες έτσι όπως εμφανίζονταν στο μυαλό μου και η λειτουργία ήταν πάντα όπως την περίμενα να είναι», είπε ο Τέσλα. Η μάχη για την κατασκευή του κινητήρα είχε τελειώσει. Ο αγώνας όμως για την εμπορική του εκμετάλλευση είχε μόλις αρχίσει.

Ο πόλεμος των ρευμάτων

Τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 1887, ο Τέσλα κατοχύρωσε 7 διπλώματα ευρεσιτεχνίας στον τομέα των πολυφασικών κινητήρων εναλλασσόμενου ρεύματος και της μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Αυτά αποτελούνταν από ένα πλήρες σύστημα γεννητριών, μετασχηματιστών, γραμμών μεταφοράς, κινητήρων και φωτισμού. Οι ιδέες ήταν τόσο πρωτότυπες, που εκδόθηκαν αμέσως.

Ένας βιομήχανος από το Pittsburgh με το όνομα George Westinghouse, εφευρέτης των αερόφρενων των ατμομηχανών, άκουσε για την εφεύρεση του Τέσλα και θεώρησε ότι θα μπορούσε να είναι ο χαμένος κρίκος της ασύρματης μεταφοράς ενέργειας. Πήγε στο εργαστήριο του Τέσλα, αγόρασε τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας και του προσέφερε ποσοστά επί των κερδών του πωλούμενου ηλεκτρικού δυναμικού. Με περισσότερες εφευρέσεις κατά νου, ο Τέσλα ξόδεψε σχεδόν όλη του την περιουσία εξοπλίζοντας ένα νέο εργαστήριο.

Οι εφευρέσεις του Τέσλα προκάλεσαν μια πλήρους κλίμακας βιομηχανική επανάσταση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ξεσπάσει ένας πόλεμος για το μέλλον της βιομηχανικής ανάπτυξης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην μία πλευρά ήταν το εναλλασσόμενο ρεύμα του Τέσλα και του Westinghouse και στην άλλη το συνεχές του Edison. Εκείνη την εποχή ο Edison ξεκίνησε ένα πόλεμο προπαγάνδας ενάντια στο εναλλασσόμενο ρεύμα.

Παρά τα αρνητικά δημοσιεύματα η εταιρεία του Westinghouse και του Τέσλα κέρδισε τον διαγωνισμό για το φωτισμό της Έκθεσης του Κόσμου στο Σικάγο, την πρώτη πλήρως ηλεκτροδοτούμενη έκθεση στην ιστορία. Τα εγκαίνια έγιναν την 1η Μαΐου του 1893. Εκείνο το βράδυ, ο πρόεδρος Grover Cleveland πίεσε ένα κουμπί και εκατό χιλιάδες λαμπτήρες πυρακτώσεως φώτισαν τα νεοκλασικά κτίρια του εκθεσιακού χώρου. Αυτή η «Πόλη του Φωτός» ήταν έργο του Τέσλα, του Westinghouse και 12 γεννητριών εναλλασσόμενου ρεύματος. Στην αίθουσα του ηλεκτρισμού οι επισκέπτες μπορούσαν να δουν από κοντά το πολυφασικό σύστημα παραγωγής και μεταφοράς εναλλασσόμενου ρεύματος του Τέσλα. Την έκθεση την παρακολούθησαν 27 εκατομμύρια άνθρωποι και από εκείνο το σημείο και έπειτα, το 80% των ηλεκτρικών συσκευών που κατασκευάζονταν στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν για εναλλασσόμενο ρεύμα.

Δαμάζοντας τον Νιαγάρα

Από τα παιδικά του χρόνια, ο Τέσλα είχε ονειρευτεί την εκμετάλλευση της δύναμης των καταρρακτών του Νιαγάρα. Στα τέλη του 1893, το όνειρο του αυτό έγινε πραγματικότητα, όταν η εταιρεία του Westinghouse, κέρδισε την σύμβαση για τη δημιουργία υδροηλεκτρικής εγκατάστασης που θα εκμεταλλευόταν την δύναμη τους.

Η σύμβαση αυτή ήρθε ως αποτέλεσμα ανταγωνισμού, με αιχμή του δόρατος την διεθνή επιτροπή των καταρρακτών του Νιαγάρα. Η επιτροπή αυτή, επιφορτισμένη με τον σχεδιασμό του έργου, είχε απορρίψει πολυάριθμες προτάσεις από ειδικούς από όλο τον κόσμο. Οι προτάσεις αυτές κυμαίνονταν από πνευματικά συστήματα έως κατασκευές που λειτουργούσαν με σχοινιά, τροχαλίες και ελατήρια. Υπήρχαν επίσης και προτάσεις για τη μετάδοση συνεχούς ρεύματος, όπως πρότεινε ο Edison. Προεδρεύων της επιτροπής ήταν ο λόρδος Κέλβιν, ο διάσημος Βρετανός φυσικός, που ήταν αρχικά εναντίον της χρήσης εναλλασσόμενου ρεύματος. Αφού όμως παρακολούθησε την έκθεση στο Σικάγο αποφάσισε μαζί με την επιτροπή να επιτρέψει στον Westinghouse να χρησιμοποιήσει εναλλασσόμενο ρεύμα για να αξιοποιήσει τη δύναμη των καταρρακτών.

Η περίοδος της κατασκευής ήταν εξαιρετικά δύσκολη για τους μηχανικούς και τους εργάτες, αλλά και για τους επενδυτές. Οι υποστηρικτές του έργου ήταν μερικά από τα πλουσιότερα άτομα στην Ευρώπη και στην Αμερική. Μετά από πέντε χρόνια γεμάτα αμφιβολίες και αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις, το έργο ολοκληρώθηκε. Ο Τέσλα δεν είχε αμφισβητήσει τα αποτελέσματα ούτε στιγμή. Οι επενδυτές όμως δεν ήταν καθόλου σίγουροι ότι το σύστημα θα μπορούσε να λειτουργήσει.

Ο διακόπτης γύρισε στις 16 Νοεμβρίου του 1896. Η πρώτη ποσότητα ηλεκτρισμού ζητήθηκε από την εταιρεία σιδηροδρόμων, αλλά ήδη η τοπική εταιρεία ηλεκτρισμού είχε παραγγείλει την πενταπλάσια ποσότητα. Μέσα σε λίγα χρόνια οι γεννήτριες στους καταρράκτες του Νιαγάρα είχαν γίνει 10 και ηλεκτροδοτούσαν την Νέα Υόρκη.

Αλλά υπήρξαν επιπλοκές. Τόσο η Westinghouse όσο και η εταιρεία του Edison η General Electric αντιμετώπιζαν έλλειψη ρευστότητας. Σε αυτό συνέβαλλαν τα χρόνια των μεταξύ τους διαφορών, η απορρόφηση και των υπολοίπων εταιρειών του Edison, από τους επαγγελματίες διαχειριστές της General Electric και η οικονομική αστάθεια της Westinghouse. Ο J.P. Morgan, ελπίζοντας να αποκτήσει τον έλεγχο όλων των υδροηλεκτρικών σταθμών των ΗΠΑ, προσπάθησε να χειραγωγήσει τις δυνάμεις της χρηματιστηριακής αγοράς. Με αυτό ήλπιζε να πτωχεύσει την Westinghouse και να μπορέσει να εξαγοράσει τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας του Τέσλα. Εν μέρει χάρη στον Τέσλα, αυτό δεν συνέβη.
Ο Westinghouse κάλεσε τον εφευρέτη, εκλιπαρώντας τον να παραιτηθεί από τα δικαιώματα του. Σε μία μεγαλόψυχη και ιστορικής σημασίας χειρονομία, ο Τέσλα έσκισε τη σύμβαση. Ήταν, άλλωστε, ευγνώμων προς τον άνθρωπο εκείνο που είχε πιστέψει στις εφευρέσεις του. Η Westinghouse είχε σωθεί, αλλά ο Τέσλα δεν κατάφερε ποτέ να απαλλαχθεί από τις οικονομικές δυσκολίες.

Υψηλή συχνότητα

Μετά την επιτυχία του έργου στον Νιαγάρα, ο Τέσλα επέστρεψε στην αγαπημένη του ασχολία - τους πειραματισμούς. Πίσω στο εργαστήριο του στην Grand Street στη Νέα Υόρκη, απορροφήθηκε στην εξερεύνηση του ηλεκτρισμού υψηλής συχνότητας.

Μια σειρά από επιστημονικές ανακαλύψεις, είχαν ήδη ρίξει φως στο φαινόμενο των ρευμάτων υψηλής συχνότητας. Το 1873 ο James Clerk Maxwell, είχε αποδείξει μαθηματικά, ότι το φως ήταν ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία - ηλεκτρισμός που δονούταν σε εξαιρετικά υψηλή συχνότητα. Το 1888, ο Heinrich Hertz απέδειξε ότι ένας ηλεκτρικός σπινθήρας διέδιδε ηλεκτρομαγνητικά κύματα στον χώρο. Αυτές οι ανακαλύψεις οδήγησαν στον εντοπισμό των ραδιοκυμάτων και προκάλεσαν έντονο ενδιαφέρον για τις νέες δυνατότητες του ηλεκτρισμού.

Ο Τέσλα είχε αρχίσει να ψάχνει για μία συσκευή που θα τον βοηθούσε να ασχοληθεί με αυτό το ανεξερεύνητο πεδίο. Γνώριζε ότι οι υψηλότερες συχνότητες, θα είχαν πολλά τεχνικά πλεονεκτήματα: οι λαμπτήρες θα μπορούσαν να είναι πιο φωτεινοί και η ενέργεια θα μπορούσε να μεταδοθεί πιο αποτελεσματικά.
Ο αρχικός στόχος του Τέσλα, ήταν να προσεγγίσει τη συχνότητα του ηλιακού φωτός και να δημιουργήσει λαμπτήρες επαναστατικής φωτεινότητας. Αυτό, ήλπιζε, ότι θα εξάλειφε τους λαμπτήρες πυρακτώσεως του Edison, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν μόνο το 5% της διαθέσιμης ενέργειας.

Ο Τέσλα άρχισε την έρευνα κατασκευάζοντας περιστροφικές ηλεκτρογεννήτριες εναλλασσόμενου ρεύματος, οι οποίες μπορούσαν να λειτουργήσουν σε μεγαλύτερη ταχύτητα. Καθώς όμως πλησίαζαν τις είκοσι χιλιάδες στροφές το δευτερόλεπτο, οι μηχανές καταστρέφονταν, αφήνοντας τον έτσι εκτός του στόχου του. Η απάντηση ήρθε με μια αξιόλογη εφεύρεση, η οποία εξακολουθεί να είναι γνωστή ακόμα και σήμερα ως πηνίο Τέσλα. Κατοχυρωμένη με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1891, η συσκευή αυτή έπαιρνε το ρεύμα μιας οικιακής εγκατάστασης και από το εκτόξευε από τα 60 Hz σε εξαιρετικά υψηλές συχνότητες, της τάξης των εκατοντάδων χιλιάδων Hz. Εκτός από τις υψηλές συχνότητες, το πηνίο μπορούσε να δημιουργήσει και εξαιρετικά υψηλές τάσεις.

Με υψηλές συχνότητες, ο Τέσλα ανέπτυξε τον φωτισμό φθορίου και νέον. Επίσης πήρε και τις πρώτες ακτινογραφίες. Αλλά αυτές οι εφευρέσεις πέρασαν σε δεύτερη μοίρα όταν το Νοέμβριο του 1890, κατάφερε να φωτίσει ένα σωλήνα κενού ασύρματα- έχοντας εκπέμψει ενέργεια μέσω του αέρα.
Αυτή ήταν η αρχή της δια βίου εμμονής του Τέσλα, για ασύρματη μετάδοση ενέργειας.

Ποιος εφηύρε το ραδιόφωνο;

Με τα νεοσύστατα πηνία Τέσλα, ο εφευρέτης σύντομα ανακάλυψε ότι θα μπορούσε να μεταδώσει και να λάβει ισχυρά ραδιοκύματα, όταν αυτά ήταν συντονισμένα να αντηχούν στην ίδια συχνότητα. Όταν ένα πηνίο ήταν συντονισμένο σε ένα σήμα συγκεκριμένης συχνότητας, αύξανε την εισερχόμενη ηλεκτρική ενέργεια. Από τις αρχές του 1895, ο Τέσλα ήταν έτοιμος να μεταδώσει ένα μήνυμα σε απόσταση 50 μιλίων. Αλλά το ίδιο έτος χτύπησε η καταστροφή. Μια πυρκαγιά σε ένα κτίριο κατέστρεψε το εργαστήριο του Τέσλα και το έργο του.

Η χρονική στιγμή δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη. Στην Αγγλία, ένας νεαρός Ιταλός ερευνητής με το όνομα Guglielmo Marconi, εργαζόταν σκληρά για την κατασκευή ενός ασύρματου τηλέγραφου. Ο νεαρός Marconi είχε πάρει το πρώτο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τον ασύρματο τηλέγραφο το 1896. Η συσκευή του είχε μόνο δύο κυκλώματα και αρκετοί αμφισβητούσαν την εμβέλεια της. Αργότερα ο Marconi έκανε επιδείξεις μεγάλων αποστάσεων , χρησιμοποιώντας ένα ταλαντωτή Τέσλα για τη μετάδοση των σημάτων σε όλη τη Μάγχη.

Ο Τέσλα υπέβαλε τις δικές του αιτήσεις για διπλώματα ευρεσιτεχνίας, σχετικά με το ραδιόφωνο το 1897. Τα διπλώματα του χορηγήθηκαν το 1900. Οι πρώτες αιτήσεις του Marconi είχαν απορριφθεί λόγω της προτεραιότητας του Τέσλα και άλλων εφευρετών.

Το Γραφείο Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας έκανε το ακόλουθο σχόλιο το 1903:
«Πολλά από τα αιτήματα δεν είναι κατοχυρώσιμα, λόγω των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας 645.576 και 649.621 του Τέσλα και της προσποιητής άγνοιας του Marconi για την φύση ενός ταλαντωτή Τέσλα.»

Αλλά δεν υπάρχει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας που να είναι ασφαλές, όπως φαίνεται και από τη σταδιοδρομία του Τέσλα. Το 1900, η Marconi Wireless Telegraph Comphany, Ltd, άρχισε να ανθεί και να μεγαλουργεί στις χρηματιστηριακές αγορές, λόγω των συνδέσεων της οικογένειας του Marconi με την αγγλική αριστοκρατία. Τόσο ο Edison όσο και ο Andrew Carnegie επένδυσαν στην Marconi. Στις 12 Δεκεμβρίου του 1901, ο Marconi μετέδωσε και έλαβε σήματα πέρα από τον Ατλαντικό Ωκεανό.
Ο Otis Pond, ένας μηχανικός, ο οποίος εργαζόταν για τον Τέσλα, είπε: «Μοιάζει σαν να σας ξεπέρασε ο Marconi.» Ο Τέσλα απάντησε: «Ο Marconi είναι ένας καλός συνεργάτης. Άφησε τον να συνεχίσει. Χρησιμοποιεί 17 διπλώματα ευρεσιτεχνίας μου».

Αλλά η ήρεμη εμπιστοσύνη του Τέσλα συντρίφθηκε το 1904, όταν το αμερικάνικο Γραφείο Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας αντέστρεψε ξαφνικά τις προηγούμενες αποφάσεις του και έδωσε στον Marconi δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την εφεύρεση του ραδιοφώνου. Οι λόγοι γι αυτό δεν έχουν εξηγηθεί πλήρως, αλλά η ισχυρή οικονομική υποστήριξη για τον Marconi στις Ηνωμένες Πολιτείες δίνει μια πιθανή εξήγηση.

Ο Τέσλα είχε εμπλακεί και σε άλλα προβλήματα εκείνη τη εποχή, αλλά όταν ο Marconi κέρδισε το βραβείο Νόμπελ το 1911, ο Τέσλα έγινε έξω φρενών. Μήνυσε για παράβαση την εταιρεία Marconi το 1915, αλλά δεν ήταν σε καλή οικονομική κατάσταση για να επιλύσει τις διαφορές του με μία μεγάλη εταιρεία. Μόνο το 1943 - λίγους μήνες μετά το θάνατο του Τέσλα - το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, επικύρωσε το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του Τέσλα με αριθμό 645.576 για το ραδιόφωνο.

Ο αγώνας των ρομπότ

Ο Τέσλα έψαχνε να βρει τον κατάλληλο τρόπο, για να επιδείξει τις δυνατότητες του συστήματος ασύρματης μετάδοσης ενέργειας (ραδιόφωνο). Το 1893, σε μια έκθεση ηλεκτρολογίας στην πρόσφατα τότε, ολοκληρωμένη Madison Square Garden, έκανε μια επίδειξη του πρώτου τηλεκατευθυνόμενου σκάφους στον κόσμο. Όλοι περίμεναν εκπλήξεις από τον Τέσλα, αλλά λίγοι ήταν προετοιμασμένοι για το θέαμα μιας μικρής σιδερένιας βάρκας ή οποία έπλεε με ταχύτητα σε μια ειδικά κατασκευασμένη λίμνη.
«Όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά προκάλεσε τόση αίσθηση, όση δεν έχει προκαλέσει καμία άλλη εφεύρεση μου», έγραψε ο Τέσλα. Όπως συνέβαινε αρκετά συχνά με τις εφευρέσεις του, πολλοί από τους παρόντες δεν ήταν σίγουροι για το πώς να αντιδράσουν. Είχε σχεδιάσει έναν τρόπο να καθησυχάζει το κοινό, ενθαρρύνοντας τους θεατές να κάνουν ερωτήσεις. Για παράδειγμα ως απάντηση στην ερώτηση «Ποια είναι η κυβική ρίζα του 64;», τα φώτα του πλοιαρίου έλαμψαν τέσσερις φορές. Σε μία εποχή που μόνο μια χούφτα ανθρώπων γνώριζαν τα ραδιοκύματα, αρκετοί πίστεψαν ότι ο Τέσλα έλεγχε το μικρό πλοίο με το μυαλό του. Στην πραγματικότητα, έστελνε σήματα με ένα μικρό κουτί που είχε μοχλούς ελέγχου στο πλάι του.
Το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του Τέσλα με αριθμό 613.809 περιγράφει την πρώτη συσκευή ασύρματου τηλεχειριστήριου παγκοσμίως. Το μοντέλο λειτουργίας ή «τηλεαυτόματο», απάντησε με ραδιοσήματα και τροφοδοτήθηκε με εσωτερική μπαταρία.
Ο Τέσλα δεν περιόρισε τη μέθοδο του μόνο σε σκάφη, αλλά επεκτάθηκε και σε οχήματα όπως και σε διάφορα είδη μηχανισμών που μπορούσαν να ενεργοποιηθούν για οποιοδήποτε σκοπό. Οραματίστηκε έναν ή περισσότερους χειριστές να κατευθύνουν πενήντα ή εκατό σκάφη ή μηχανήματα με διαφορετικά συντονισμένους ραδιοφωνικούς πομπούς και δέκτες.
Όταν έναν συντάκτης των New York Times, έγραψε ότι ο Τέσλα μπορούσε να κάνει ένα πλοίο να βυθιστεί και να μεταφέρει δυναμίτη ως όπλο πολέμου, ο ίδιος ο εφευρέτης εξερράγη. «Δεν θα έπρεπε να βλέπετε μια ασύρματη τορπίλη, αλλά τον πρώτο μιας φυλής μηχανικών ανδρών, που θα κάνουν τις επίπονες εργασίες των ανθρώπων.»

Η εφεύρεση του Τέσλα ήταν κυριολεκτικά η γέννηση της ρομποτικής, αν και σπανίως του αναγνωρίζεται αυτό το επίτευγμα. Ο εφευρέτης είχε εκπαιδευτεί στην ηλεκτρολογία και στην μηχανολογία και αυτές οι δεξιότητες συγχωνεύονταν όμορφα σε αυτό το τηλεκατευθυνόμενο σκάφος. Δυστυχώς η εφεύρεση του αυτή, ήταν τόσο μπροστά από την εποχή της, που όσοι την παρατήρησαν δεν μπορούσαν να φανταστούν τις πρακτικές εφαρμογές της.

Οι πηγές του Κολοράντο

Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1890, ο Τέσλα είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι θα είναι δυνατό να μεταδοθεί ηλεκτρική ενέργεια, χωρίς καλώδια, σε μεγάλα υψόμετρα. Εκεί ο αέρας ήταν λεπτότερος, και ως εκ τούτου, περισσότερο αγώγιμος.
Ένας δικηγόρος διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας, ο Leonard E. Curtis, αφού ενημερώθηκε για την εργασία του Τέσλα, προσφέρθηκε να του βρει υποστηρικτές από την εταιρεία ηλεκτρισμού El Paso. Ο επόμενος υποστηρικτής ήταν ο συνταγματάρχης Jogn Jacob Astor. Με 30.000 δολάρια από τον Astor, ο εφευρέτης πήγε στο Κολοράντο, προκειμένου να χτίσει έναν νέο πειραματικό ηλεκτρικό σταθμό κοντά στο Pikes Peak. Τον Τέσλα ακολουθούσαν και αρκετοί βοηθοί, η οποίοι δεν ήταν πλήρως ενημερωμένοι για τα σχέδια του εφευρέτη.
Φτάνοντας στο Κολοράντο τον Μάιο του 1899, ο Τέσλα πήγε να επιθεωρήσει την έκταση. Ήταν μερικά μίλια έξω στο λιβάδι. Είπε στους δημοσιογράφους ότι είχε την πρόθεση να στείλει ένα ραδιοφωνικό σήμα από το Pikes Peak στο Παρίσι, αλλά χωρίς να δώσει περαιτέρω στοιχεία.

Ο Τέσλα ξεκίνησε να παίρνει μετρήσεις και σύντομα βρήκε ότι η γη ήταν «κυριολεκτικά ζωντανή, με ηλεκτρικές δονήσεις». Σκέφτηκε ότι όταν ένας κεραυνός χτυπούσε το έδαφος, δημιουργούσε ισχυρά κύματα που μετακινούνταν από τη μία πλευρά της γης στην άλλη. Αν η γη ήταν πράγματι ένας μεγάλος μαέστρος, υπέθεσε ότι θα μπορούσε να μεταδώσει απεριόριστα ποσά ενέργειας σε οποιοδήποτε μέρος στον κόσμο, με σχεδόν καμία απώλεια. Αλλά για να δοκιμάσει αυτή τη θεωρία, θα έπρεπε να γίνει ο πρώτος άνθρωπος που θα δημιουργούσε ηλεκτρικά τόξα στην κλίμακα των κεραυνών.
Το εργαστήριο που χτίστηκε, είχε έναν ξύλινο πύργο ύψους 80 ποδιών. Πάνω σε αυτόν υπήρχε ένας μεταλλικός ιστός ο οποίος στήριζε μια μεγάλη μπάλα χαλκού. Μέσα στην περίεργη κατασκευή, οι τεχνικοί άρχισαν να συναρμολογούν ένα τεράστιο πηνίο Τέσλα, ειδικά σχεδιασμένο για να στείλει ισχυρά ηλεκτρικά ρεύματα στην γη.

Το βράδυ του πειράματος, ο Τέσλα ειδοποίησε τον μηχανικό του να ανοίξει το διακόπτη για ένα μόνο δευτερόλεπτο. Το δευτερεύον πηνίο άρχισε να αστράφτει και ένα μυστηριώδες μπλε φως σχηματίστηκε γύρω από αυτό. Ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα ο Τέσλα κράτησε τον διακόπτη ανοιχτό. Τεράστια τόξα ηλεκτρικής ενέργειας ταξίδευαν από το κέντρο του πηνίου εκατοντάδες μέτρα μακριά από το εργαστήριο.
Υπάρχουν μερικές αναφορές ότι κατάφερε να μεταδώσει ένα μήνυμα αρκετά μίλια μακριά και αρκετά ισχυρό για να φωτίσει λυχνίες κενού που ήταν τοποθετημένες στο έδαφος. Μια άλλη προσέγγιση όμως που ακολούθησε ήταν να μεταδώσει σήματα χαμηλής συχνότητας στο διάστημα μεταξύ της γης και της ιονόσφαιρας. Ο Τέσλα υπολόγισε ότι η συχνότητα συντονισμού του εν λόγω τομέα ήταν περίπου 8 Hz. Η ιδέα του αυτή λήφθηκε σοβαρά υπόψη τη δεκαετία του 1950 και οι πιο σύγχρονοι ερευνητές, έκπληκτοι επιβεβαίωσαν αυτές μετρήσεις.
Μια νύχτα στο εργαστήριο του, ο Τέσλα παρατήρησε ένα επαναλαμβανόμενο σήμα στον πομπό του. Προς δική του έκπληξη, πίστευε ότι είχε λάβει σήμα από το διάστημα. Παρόλο που γελοιοποιήθηκε όταν ανακοίνωσε αυτή του την ανακάλυψη, ήταν ο πρώτος άνθρωπος ο οποίος εντόπισε ραδιοκύματα από το διάστημα.

Η εργασία του Τέσλα στο Κολοράντο περιβάλλεται απο ένα πέπλο μυστηρίου. Δεν είναι σαφές από τις σημειώσεις του ή τις παρατηρήσεις του, το πώς ακριβώς σκόπευε να μεταδώσει ασύρματα ενέργεια. Αυτό που είναι όμως σαφές, είναι το ότι επέστρεψε στη Νέα Υόρκη πλήρως πεπεισμένος ότι θα μπορούσε να το πετύχει.

Ο πύργος των ονείρων

Όταν ο Τέσλα επέστρεψε από το Κολοράντο στη Νέα Υόρκη, έγραψε ένα συγκλονιστικό άρθρο για το περιοδικό Century. Σε αυτό το λεπτομερές, φουτουριστικό όραμα, περιέγραψε ένα μέσο για την αξιοποίηση της ηλιακής ενέργειας με μία κεραία. Δήλωσε ότι θα ήταν δυνατόν να ελέγξει τον καιρό με τη χρήση ηλεκτρικής ενέργειας και πρότεινε ένα παγκόσμιο σύστημα ασύρματων επικοινωνιών. Για τους περισσότερους ανθρώπους, οι ιδέες του αυτές ήταν σχεδόν ακατανόητες, αλλά ο Τέσλα ήταν ένας άνθρωπος που δεν μπορούσε να υποτιμηθεί.

Το άρθρο αυτό τράβηξε την προσοχή ενός από τους πιο ισχυρούς άνδρες του κόσμου, τον J. P. Morgan. Συχνός φιλοξενούμενος στο σπίτι του Morgan, ο Τέσλα πρότεινε ένα σύστημα που ακούστηκε σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας: ένα «παγκόσμιο σύστημα» ασύρματων τηλεπικοινωνιών για την αναμετάδοση τηλεφωνικών μηνυμάτων πέρα από τον ωκεανό. Η μετάδοση δηλαδή ειδήσεων, μουσικής, χρηματιστηριακών αναφορών, προσωπικών μηνυμάτων ακόμα και φωτογραφιών σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. «Όταν η ασύρματη τεχνολογία εφαρμοστεί πλήρως, η γη θα μετατραπεί σε έναν τεράστιο εγκέφαλο, ικανό για άμεση ανταπόκριση σε οποιοδήποτε από τα τμήματα του», είπε ο Τέσλα στον Morgan.

Ο Morgan προσέφερε στον Τέσλα 150.000 δολάρια για να χτίσει ένα εργοστάσιο παραγωγής και μετάδοσης ηλεκτρικής ενέργειας. Παρά τα όσα είπε στον επενδυτή του, το πραγματικό σχέδιο του Τέσλα ήταν να γίνει μια μεγάλης κλίμακας επίδειξη, της ασύρματης μετάδοσης ηλεκτρικής ενέργειας. Αυτό όμως αποδείχθηκε μοιραίο λάθος.

Για το έργο αυτό, ο Τέσλα απέκτησε ένα κομμάτι γης στις πλαγιές του Λογνκ Αϊλαντ. Η περιοχή αυτή ονομαζόταν Wanderclyffe. Μέχρι το 1901 το έργο αυτό ήταν υπό κατασκευή. Το πιο δύσκολο τμήμα του ήταν η ανέγερση ενός τεράστιου πύργου, ύψους 187 ποδιών στον αέρα και η στήριξη στην κορυφή του, μιας σφαίρας από χάλυβα βάρους 55 τόνων. Κάτω από τον πύργο εκτείνονταν 16 σιδερένιοι σωλήνες σε βάθος τριακοσίων ποδιών.
Καθώς προχωρούσε η κατασκευή του πύργου, κατέστη προφανές ότι θα χρειαζόντουσαν περισσότερα κεφάλαια. Ο Morgan όμως άρχισε να αμφιβάλλει τον Τέσλα όταν στις 12 Δεκεμβρίου του 1901, ο κόσμος ξύπνησε με την είδηση ότι ο Marconi είχε στείλει το γράμμα "S" πέρα από τον Ατλαντικό ωκεανό. Το σύστημα του Marconi όχι μόνο λειτουργούσε, αλλά ήταν και ανέξοδο.

Ο Morgan δεν ανταποκρίθηκε στις αιτήσεις του Τέσλα για μεγαλύτερη οικονομική στήριξη. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα με την κατάρρευση της χρηματιστηριακής αγοράς και τον διπλασιασμό των τιμών των υλικών του πύργου. Οι υψηλές τιμές σε συνδυασμό με την αδυναμία του Τέσλα να βρει αρκετούς πρόθυμους επενδυτές, οδήγησε τελικά στην κατάρρευση του έργου.

Το 1905 ο Τέσλα και η ομάδα του εγκατέλειψαν το σχέδιο για πάντα. Οι εφημερίδες το ονόμασαν « Η τρέλα του Τέσλα που κόστισε ένα εκατομμύριο δολάρια». Ταπεινωμένος και νικημένος, ο Τέσλα παρουσίασε πλήρη νευρικό κλονισμό. «Δεν είναι ένα όνειρο», διαμαρτυρήθηκε. «Είναι ένα απλό επιστημονικό επίτευγμα ηλεκτρολογίας, μόνο που είναι ακριβό λιπόψυχε, γεμάτε αμφιβολία κόσμε.»

Ποιητής και οραματιστής

Το 1909, o Gugliemo Marconi κέρδισε το βραβείο Νόμπελ για την ανακάλυψη του ραδιοφώνου. Από αυτό το σημείο και έπειτα άρχισε να αναφέρεται στα βιβλία της ιστορίας ως «ο πατέρας του ραδιοφώνου». Στην πραγματικότητα το ραδιόφωνο είχε πολλούς εφευρέτες, με κυριότερο τον Νίκολα Τέσλα. Ο Marconi όμως τώρα ήταν ένας πλούσιος άνθρωπος ενώ ο Τέσλα ήταν απένταρος. «Οι εχθροί μου είχαν τόσο μεγάλη επιτυχία στο να με απεικονίζουν ως ποιητή και οραματιστή», είπε ο Τέσλα.

Το 1912, ο Τέσλα δοκίμασε ένα επαναστατικό νέο είδος στροβιλοκινητήρα. Τόσο η Westinghouse όσο και η General Electric, είχαν ξοδέψει εκατομμύρια αναπτύσσοντας σχέδια τουρμπίνων. Τα σχέδια του Τέσλα ήταν κάτι το εντελώς διαφορετικό. Σε αυτά, μια σειρά από κοντινούς δίσκους ήταν συνδεδεμένη με έναν άξονα. Με ένα μόνο κινούμενο τμήμα, το σχέδιο του Τέσλα ήταν μοναδικά απλό, σαν τον κινητήρα εναλλασσόμενου ρεύματος που είχε εφεύρει μερικά χρόνια νωρίτερα. Καύσιμα όπως ατμός και εξατμισμένο αέριο εισέρχονταν στα κενά του χώρου ανάμεσα στους δίσκους, γυρίζοντας τον κινητήρα σε υψηλές ταχύτητες. Στην πραγματικότητα η τουρμπίνα λειτουργούσε σε τόσο υψηλές στροφές ανά λεπτό που οι μεταλλικοί δίσκοι έλιωναν από την αυξημένη θερμοκρασία. Τελικά, ο Τέσλα εγκατέλειψε το σχέδιο.

Ο Τέσλα ξεκίνησε να επισκέπτεται συχνά τα τοπικά πάρκα και να διασώζει τραυματισμένα περιστέρια. Συχνά τα έπαιρνε πίσω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου για περαιτέρω φροντίδα. Αρκετά χρόνια αργότερα, όταν ζούσε στο ξενοδοχείο New Yorker, είχε βάλει τον σεφ του ξενοδοχείου να ετοιμάζει ειδικό μείγμα σπόρων για τα περιστέρια του, τα οποία ήλπιζε να εκμεταλλευτεί εμπορικά. Όπως ήταν φυσικό, αυτό προκάλεσε ανησυχία για την ψυχική του υγεία. Εκείνη την περίοδο εντάθηκε και η αποστροφή του για τα μικρόβια και ξεκίνησε να πλένει τα χέρια του παρορμητικά ενώ έτρωγε μόνο βραστά φαγητά.

Παρά την αυξανόμενη εκκεντρικότητα του, συνέχιζαν να ξεπηδούν γόνιμες ιδέες από την φαντασία του. Κατά την έναρξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου, ο Τέσλα περιέγραψε ένα σχέδιο για τον εντοπισμό των πλοίων στη θάλασσα. Η ιδέα του ήταν να μεταδώσει ραδιοκύματα υψηλής συχνότητας τα οποία θα αντανακλούσαν στα ύφαλα των πλοίων, εμφανίζοντας τα σε μια οθόνη φθορισμού. Η ιδέα προηγούνταν της εποχής της, αλλά ήταν μια από τις πρώτες περιγραφές αυτού που σήμερα ονομάζουμε ραντάρ. Ο Τέσλα, ήταν επίσης ο πρώτος που προειδοποιούσε για μια εποχή, όπου ιπτάμενα οχήματα χωρίς φτερά, θα μπορούσαν μέσω τηλεχειρισμού να προσγειώνονται με εκρηκτικά φορτία, σε έναν ανυποψίαστο εχθρό.
Το 1922, στα εξήντα πέντε του χρόνια, ο Τέσλα κατάφερνε να βγάζει τα προς το ζην δουλεύοντας ως σύμβουλος μηχανικός. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Τέσλα μιλούσε με πάθος εναντίον των νέων θεωριών του Albert Einstein, επιμένοντας ότι η ενέργεια δεν περιλαμβάνεται στην ύλη, αλλά στο διάστημα μεταξύ των σωματιδίων του ατόμου.

Η σχέση του Τέσλα με το Γραφείο Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας των ΗΠΑ δεν είχε ακόμα φτάσει στο τέλος της. Το 1928, στην ηλικία των εβδομήντα δύο, έλαβε το τελευταίο δίπλωμα του με αριθμό 6.555.114, «Συσκευές Για Εναέρια Μεταφορά». Αυτή η άψογα σχεδιασμένη μηχανή έμοιαζε τόσο με ελικόπτερο όσο και με αεροπλάνο. Σύμφωνα με τον εφευρέτη, η συσκευή θα ζύγιζε 800 κιλά, θα μπορούσε να απογειωθεί από μια οροφή και θα κόστιζε 1.000 δολάρια. Αυτή η νέα εφεύρεση ήταν ο πρόγονος του σημερινού αεροπλάνου κάθετης προσγείωσης και απογείωσης. Δυστυχώς ο Τέσλα δεν βρήκε ποτέ τα χρήματα για να κατασκευάσει ένα πρωτότυπο.

Ένα όπλο για να σταματήσει ο πόλεμος

Ο Τέσλα κληρονόμησε από τον πατέρα του ένα βαθύ μίσος για τον πόλεμο. Καθ΄όλη τη ζωή του, αναζητούσε έναν τεχνολογικό τρόπο για

Το 1931 ο Τέσλα ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους ότι ήταν στα πρόθυρα ανακάλυψης μιας εντελώς νέας πηγής ενέργειας. Οι εφημερίδες αφιέρωσαν πολλά άρθρα τους στην περιβόητη «ακτίνα θανάτου» του Τέσλα. Η ιδέα του αυτή προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και αντιπαραθέσεις.

Το 1937 ήταν ξεκάθαρο ότι θα ξεσπούσε σύντομα πόλεμος στην Ευρώπη. Ο εφευρέτης μην μπορώντας να βρει χρηματοδότες για τα σχέδια του έστειλε ένα πολύπλοκο τεχνικό έγγραφο, συμπεριλαμβανομένων και διαγραμμάτων, σε διάφορες κυβερνήσεις των συμμαχικών εθνών. Με τίτλο «Μια νέα τέχνη προβολής συμπυκνωμένης ενέργειας διαμέσου φυσικών μέσων», το σχέδιο ήταν η πρώιμη περιγραφή αυτού που σήμερα ονομάζεται όπλο δέσμης σωματιδίων.

Ο Τέσλα ήλπιζε ότι η εφεύρεση του θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για καθαρά αμυντικούς σκοπούς και ότι θα γινόταν μια αντιπολεμική μηχανή. Το σύστημα του χρειαζόταν μια σειρά από σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που θα βρίσκονταν κατά μήκος των ακτών μιας χώρας τα οποία θα σάρωναν τους ουρανούς αναζητώντας εχθρικά αεροσκάφη.
Δεν είναι γνωστό το κατά πόσο η ιδέα αυτή του Τέσλα, έγινε δεκτή με την απαιτούμενη σοβαρότητα. Οι περισσότεροι ειδικοί σήμερα θεωρούν την ιδέα του ανέφικτη. Η αλήθεια όμως είναι ότι μοιάζει πολύ με το όπλο δέσμης σωματιδίων που ανέπτυξαν τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο και η Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.

Παρόλα αυτά, το όνειρο του Τέσλα για ένα τεχνολογικό μέσο τερματισμού των πολέμων, φαντάζει τόσο αδύνατο τώρα όσο και όταν πρότεινε την ιδέα του, τη δεκαετία του 1930.

Τα τελευταία χρόνια

Ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα θέματα, που αφορούν τον Νίκολα Τέσλα, είναι το τι απέγιναν πολλές από τις τεχνικές και επιστημονικές εργασίες του μετά το θάνατο του το 1943. Λίγο πριν φύγει από τη ζωή κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υποστήριζε ότι είχε τελειοποιήσει την επονομαζόμενη «δέσμη θανάτου». Έτσι, ήταν φυσικό να κεντρίσει το ενδιαφέρον του FBI και άλλων κυβερνητικών υπηρεσιών των ΗΠΑ.

Μετά το θάνατο του εφευρέτη, η κυβέρνηση των ΗΠΑ κατάσχεσε τα υπάρχοντα του. Ο Δρ John G. Trump, ένας ηλεκτρολόγος μηχανικός της Εθνικής Επιτροπής Ερευνών Άμυνας, κλήθηκε να εξετάσει τα έγγραφα του Τέσλα. Μετά από λίγες μέρες, κατέληξε στο συμπέρασμα πως τα σχέδια του Τέσλα είχαν περισσότερο φιλοσοφικό χαρακτήρα και αφορούσαν την παραγωγή και την ασύρματη με αφορά ενέργειας. Το περίεργο όμως είναι πως τα σχέδια που αφορούσαν την «ακτίνα θανάτου», καθώς και μερικές άλλες -άγνωστου περιεχομένου- σημειώσεις του εξαφανίστηκαν και κανείς δεν ξέρει τι τους συνέβη.

Το 1952, τα εναπομείναντα έγγραφα και υπάρχοντα του Τέσλα επέστρεψαν στο Βελιγράδι, όπου ιδρύθηκε ένα μουσείο προς τιμήν του εφευρέτη. Για πολλά χρόνια, κάτω από το κομμουνιστικό καθεστώς του Τίτο, ήταν εξαιρετικά δύσκολο για τους δυτικούς δημοσιογράφους και επιστήμονες να αποκτήσουν πρόσβαση στο αρχείο του Τέσλα στη Γιουγκοσλαβία.
Για πολλά χρόνια επιστήμονες και ερευνητές προσπαθούσαν να βρουν τα ελλείποντα αρχεία του Τέσλα, χωρίς εμφανή επιτυχία. Είναι πλέον αποδεκτό ότι, εάν ο Νίκολα Τέσλα, γνώριζε ένα μέσο για την ακριβή προβολή θανατηφόρων ακτινών ενέργειας μέσω της ατμόσφαιρας, ενδέχεται να το έχει πάρει μαζί του στον τάφο του.

Ο Τέσλα πέθανε σε ηλικία 87 ετών, φτωχός και αγνοημένος, σ΄ένα ταπεινό δωμάτιο που βρισκόταν στον 33ο όροφο του ξενοδοχείου New Yorker.

 

ΠΗΓΗ: www.scienceandtechnology.gr - ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 27/05/2012