Αναδημοσιεύτηκε από την ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΒΗΜΑ

Κατηγορία: Επιστήμη

Δημοσιεύθηκε : 10 Μαΐου 2017

Επισκέψεις: 1061

Είναι άραγε η Γη «κούφια» και στο εσωτερικό της υπάρχουν «άνθρωποι» διαφορετικοί από εμάς που ζούμε στην επιφάνειά της; Είναι αλήθεια ότι η Γη δημιουργήθηκε στο πρόσφατο παρελθόν από μια ανώτερη νόηση με τέτοιον «τέλειο» τρόπο, ώστε να μας οδηγεί στο λανθασμένο επιστημονικό συμπέρασμα ότι η ιστορία της ξεκινά πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια; Υπάρχει άραγε ένας μακρινός πλανήτης, ο Νιμπίρου, που πρόκειται στο μέλλον να συγκρουσθεί με τη Γη και να την καταστρέψει; Είναι η αστρολογία μια επιστήμη που μπορεί να προβλέψει το μέλλον μας; Μήπως είμαι πολύ αφελής για να πιστεύω όλα τα παραπάνω; Η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα είναι ένα ξερό «Οχι», με εξαίρεση το τελευταίο που είναι ένα ακόμη πιο ξερό «Ναι». Ισχυρισμοί σαν τους παραπάνω, που συνιστώ να μη γίνονται πιστευτοί, υπάρχουν πάμπολλοι, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που το Διαδίκτυο έχει γνωρίσει αυτήν την πρωτοφανή άνθηση και χαρακτηρίζονται γενικά ως «ψευδοεπιστήμη», επειδή χρησιμοποιούν γλώσσα και ορολογία δανεισμένες από τις πραγματικές επιστήμες αλλά συλλογιστική που βασίζεται στον σκοταδισμό και στη συνωμοσιολογία.

Η Κοίλη Γη

Η «θεωρία» της Κοίλης Γης είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η ιδέα του Κάτω Κόσμου εμφανίζεται στις μυθολογίες πολλών λαών, με γνωστότερο ίσως παράδειγμα της ελληνικής, με τον Πλούτωνα, βασιλιά του Αδη, και τον Χάροντα που περνούσε τους πεθαμένους από τον ποταμό Αχέροντα. Στη σύγχρονη εποχή επανέρχεται στο προσκήνιο με το βιβλίο «Το υπόγειο ταξίδι του Νιλς Κλιμ» του Νορβηγού Λούντβιχ Χόλμπεργκ και αργότερα με το «Ταξίδι στο κέντρο της Γης» του Ιουλίου Βερν. Αλλά, πέρα από την επιστημονική φαντασία, τελευταία βρίσκει μεγάλη απήχηση μια επιστημονικοφανής θεωρία, η Κοίλη Γη, σύμφωνα με την οποία κάτω από τον στερεό φλοιό της Γης, που κατά την πιο διαδεδομένη εκδοχή αυτής της θεωρίας έχει πάχος 800 χιλιομέτρων, υπάρχει ένας άλλος κόσμος με τους δικούς του κατοίκους. Φυσικά αυτή η θεωρία δεν αντέχει ούτε στην απλούστερη κριτική. Καταρχήν η μάζα της Γης είναι γνωστή από την ακτίνα της και την περίοδο περιφοράς των δορυφόρων της, από τη μια μεριά, και τη θεωρία της βαρύτητας του Νεύτωνα, από την άλλη. Από τη γνωστή μάζα της Γης και τον όγκο του φλοιού της Κοίλης Γης προκύπτει ότι η πυκνότητα του τελευταίου θα έπρεπε να είναι 17 γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό, πολύ μεγαλύτερη από την επιφανειακή πυκνότητα των 3 γραμμαρίων ανά κυβικό εκατοστό που μετράμε στην επιφάνεια της Γης. Τέτοια μεγάλη πυκνότητα έχουν βασικά μόνο το ουράνιο, το χρυσάφι και η πλατίνα! Στη συνέχεια η θεωρία δεν μπορεί να ερμηνεύσει τους σεισμούς που σήμερα γνωρίζουμε ότι οφείλονται στην κίνηση του στερεού φλοιού της Γης, ο οποίος «επιπλέει» στον ρευστό - λόγω μεγάλης θερμοκρασίας - μανδύα της, ούτε τη λάβα των ηφαιστείων. Τέλος έχει μετρηθεί ότι η θερμοκρασία στο υπέδαφος της Γης αυξάνεται αλματωδώς: για παράδειγμα στο βαθύτερο ορυχείο, 4 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια της Γης, η θερμοκρασία είναι ήδη 60 βαθμοί Κελσίου και σε λίγο μεγαλύτερο βάθος ξεπερνάει τους 100 βαθμούς, οπότε το νερό βράζει και το σώμα ενός έμβιου όντος ψήνεται.